VIIMEKSI TAPAHTUNUTTA:
-ei mitään tietoa
hetkinen, odottakaas mikäs tämä läpyskä on....
AVARUUSSEIKKAILU 2217-PRESENT
ALUKSEN PUR CATFISH LOKIKIRJA
-Avaruuskatit ovat lähteneet aluksellaan PUR Catfishilla etsimään mystistä planeettaa ’’Kattilaa’’ ja siellä juhlittavaa ’’joulua’’. Osa odottaa vilpittömästi innoissaan joulua, osan motiivit ovat kyseenalaisemmat... Toiset pitävät matkaa tuhoon tuomittuna ja typeränä, toiset ovat kiinnostuneita sen taloudellisista ja tieteellisistä hyödyistä. Joidenkin motiivit kuitenkin... Ovat kyseenalaisempia kuin toiset. (köh, Vanilijallinen, arvoisa moraaliupseerimme on lukenut mystisestä aarteesta... Joka ei tietenkään vaikuta lainkaan hänen kantaansa matkalle lähdöstä.) Osa kateista taas tahtoo antaa joulukatille avotassua ja selkään, sillä kukaan katistossa ei ole koskaan saanut mitään ihmeen joululahjoja!
-Matka kohti linnunradan laitamia on edennyt hienosti! Lukuunottamatta muutamaa mutkaa matkassa, kuten Krakeniin törmäämistä (Peten nintendon latausprosessin takia...), minkä vuoksi kattien oli pysähdyttävä tähtienväliselle korjausasemalle koko avaruuden kapitalistisimpaan kaupunkiin Kapitaliin, jonka kanssa he joutuvat ongelmiin... Siis koko kaupungin kanssa, sillä Catfish oli törmäillyt Kapitalin omistuksiin matkallaan ja tuhonnut sitä miljardien edestä.
-Kapitalissa katit törmäsivät Konsultoivaan Tähtienvälisten Todennäköisyyksien Tutkijaan eli lyhyesti Jp:seen, mystiseen hahmoon, joka ystävällisesti neuvoi heidät takaisin kurssilleen. He joutuvat kuitenkin lähes välittömästi pakenemaan Kapitalin viranomaisia, sekä Krakenia, joka heidän takiaan jylläsi nyt kaupungissa...Yhdessä karanneen sir Renakin kanssa. (sir Renak, arvoisa aseupseeri, joka on moraaliupseeri Vanilijallisen vastuulla ja maagisen avaimen ohjaama... tai siis oli)
-Tällä hetkellä kattimme jatkavat matkaansa.... jossainpäin avaruutta.
LU(UK)KU 11: ei mitään hajua mitä tapahtuu missä ja kenelle mutta elämä PUR Catfishilla jatkuu jälleen täysin normaaliin mal- ....l- ä-
ää-
ÄTSHIUH!Koko katisto oli kokoutunut ruokasaliin.(jossa tärkeimmät kokoukset luonnollisesti pidettiin) kapteeni Candypompomin pyynnöstä. Kellekään kokous ei tullut yllätyksenä, olihan koko alus kaaoksen vallassa Kapitalista pakenemisen jäljiltä. Angelus ei ollut vieläkään antanut anteeksi PUR Catfishin maalipinnan turmeltumista: korjausurakkakin oli jäänyt sille tielleen. Alus ei todellakaan ollut mikään avaruuden kaunistus ja ennen niin komea kissakalan metallisuomuin välähtelevä ylväs olento muistutti nyt lähinnä kaljurotan ja sokeritoukan outoa mekaanista hybridiä. Moottorikin oli kärsinyt, ja kateista tuntui, että he matelivat nyt etanatahtia loputtomassa avaruudessa.
Candypompom ryki ja sali hiljentyi kuuntelemaan kokouksen aloitusta. Candya harmitti, että sir Renak ei ollut paikalla karjumassa ’’HILJAISUUS’’ hänen puolestaan: nyt hänen täytyi todella tehdä jotain pitääkseen katiston mielenkiinnon itsessään.
’’Kuten tiedätte, viime päivät ovat olleet haastavia ja kaoottisia. Olemme kohdanneet menetyksiä: katiston rakkaita jäseniä on jäänyt sille tielleen, irtaimistoa on tuhoutunut törmäyksissä, joista korvaamaton aluksemmekin on kärsinyt... Ja ennen kaikkea olemme tuhlanneet aikaa. En voi valehdella: matkamme tulee hidastumaan kuukausilla, jopa vuosilla, ellemme löydä pian uutta korjausasemaa. Meidän on nyt sopeuduttava tähän uuteen tilanteeseen, ja sen vuoksi on ehdottoman tärkeää, että palautamme yleisen järjestyksen niin nopeasti kuin mahdollista.
Valitettavasti arvoisa aseupseerimme sir Renakin vastikään sattuneen katoamistapauksen johdosta, meidän on valittava uusi väliaikainen aseupseeri hänen tilalleen. Koska tämä on kiireistä, nimitän virkaan Pete-’’
''
EI'' kaikki katistossa huusivat niin, että koko alus tuntui järkähtävän. Pete vain vilkuili ympärilleen pöllästyneenä ymmärtämättä lainkaan moista reaktiota.
'Hyvä on... Ilmoittautuuko joku muu vapaaehtoiseksi?
''KUKA TAHANSA MUU, KUKA TAHANSA!’’ koko katisto huusi paniikissa. ’’VALITSE JOKU, VALITSE JOKU!’’
’’Hyvä on.... Uhm....’’ kapteenin katse kiersi yleisöä epävarmana ja se pysähtyi erään oranssivalkeaturkkisen katin kohdalle:
’’Miopod! Valitsen sinut!’’Koko katisto kääntyi katsomaan kattia, joka tunnettiin myös aluksen förstinä, perämiehenä.
’’...Minäkö?’’ Miopod kysyi pienellä kimeällä äänellään ja katseli ympärillään olevaa väkijoukkoa.
’’Miksipäs ei’’, Candypompom totesi nyökäten valinnastaan tyytyväisenä: vastaväitteitä ei ilmennyt. Koko sali pysyi hiljaa ja Miopod vain toljotti eteensä pöljästyneenä.
’’VOI POJAT VOI POJAT!!’’, Miopod alkoi yllättäen pomppia ja kiljua innosta.
’’Kiitos Candy! Kiitos! Voit luottaa minuun, voit luottaa minuun täysin!’’
Katit vilkuilivat toisiaan hetken epävarmoina. Jutta ja Milziu alkoivat taputtamaan ensimmäisinä, ja pian koko katisto seurasi heidän esimerkkiään, itse kapteeni Candy mukaan lukien.
Seuraavat päivät tuntuivat vuosilta. Renak oli kadoksissa. Vanilijallinen tuijotteli ikkunasta pimeään avaruuteen. Hän ei ollut ollut aivan oma itsensä sir Renakin lähdettyä. Aivan kuin jokin paha siemen olisi itänyt hänessä... Hän murahteli kattien kysymyksiin vastaukseksi sanoja, joista ei saanut selvää, ja yöt hän selaili tiiviisti mietiskellen pientä punaista kirjaa, jossa Kattila-nimisestä paikasta ja sen aarteista, ja joulusta, jota katit innoissaan odottivat, kerrottiin. Oliko sellaista paikkaa todella olemassakaan? Entä jos kaikki oli vain vuosisatoja sitten kirjoitettua satua?
Miopod ei ollut varma mitä aseupseerin rooli tarkoitti, mutta yksi asia oli varmaa: aseisiin hän ei koskisi. Itseasiassa hän ensitöikseen määräsi kaikki aseet hävitettäviksi, mikä tehtiin. Kukaan ei ollut aivan varma, kuuluiko se hänen toimikuvaansa ollenkaan, mutta Vanilijalliseltakaan ei kukaan uskaltanut kysyä. Käsikirjasta Miopod sai selville, että aseupseerin niskoille kuului myös perusteellinen järjestyksen valvominen ja ylläpitäminen turvallisuusupseerien Peten ja Jutan ohella. Miopod ei osannut huutaa ja määräillä kuten sir Renak, mutta hän oli innokas hyssyttelemään aluksen kirjastossa. Oikeastaan niin innokas, että kirjasto tyhjeni pian vierailijoista täysin.
’’Tehtävä suoritettu’’, Miopod totesi hämmästyneen ylpeänä itsestään: hän ei olisi ikimaailmassa uskonut olevansa tässä näin hyvä.
Tiedeupseeri ja hygieniaosaston johtaja Trixie vaikutti huolestuneelta. Ei suinkaan Miopodin roolista aseupseerina, sir Renakin katoamisesta, itse matkasta tai Vanilijallisen kummallisesta käytöksestä vaan jostain aivan muusta. Jostain, mikä oli peräisin jostain eri maailmasta. Sen täytyi olla. Tässä katistossa ei ollut koskaan nähty mitään vastaavaa, hädin tuskin yhtä tai kahta aivastusta, jotka nekin paljastuivat aina pian allergiaksi.
Nyt aivastuksia kaikui siellä täällä. Trixie patisteli joka hetki katteja pesemään tassunsa huolellisemmin ja lopettamaan muita katteja päin aivastelemisen. Mutta tämä uusi tauti levisi kuin kulovalkea, ja pikkukatteja hoiperteli kuumehoureisina aluksen käytävillä.
’’Olisiko parempi olla kertomatta vielä... ettei paniikki leviä’’, lääkintäupseerit Adalmiia ja Sibe pohtivat varovaisesti sairaalaosastolla. Trixie löi nyrkin pöytään vihaisena:
’’Te valmistatte kattavan raportin nyt. Se julkaistaan tunnin kuluttua!’’
’’T-tunnin?’’
’’Kyllä!’’, Trixie vaati. Kyllä hän tiesi, ettei raportti niin nopeasti valmistuisi, mutta hän tiesi, että sellainen tarvittaisiin niin nopeasti kuin mahdollista, etteivät katit ehtisi alkaa levittää omia epätieteellisiä salaliittoteorioitaan ja kauhukuviaan.... Mielessään hän muisteli kauhulla erästä kertaa, kun yksi kateista oli kävellyt unissaan, ja siitä oli alkanut kauhea kaaos ja sekasorto kattien keskuudessa jonkun saatua päähänsä kyseessä olleen zombie-epidemia... Olikohan se Pete?
’’Hei! Tämä on vain lääkintäkateille!’’ Adalmiia huudahti ja osoitti ovelle, josta kurkisteli.... kukas muukaan kuin Miopod.. Jonka takaa kurkisteli Sword, miehistön kirottu journalisti, joka Trixien mielestä olisi voitu vain jättää kotiplaneetalle näppejään nuolemaan. Trixie tuskin ehti häntääkään heistä huomata, kun Miopod ja Sword jo juoksivat täyttä pahkaa pois lääkintäalueelta.
’’Unohtakaa se raportti’’, Trixie murahteli ja asteli pois päätään pyöritellen. ’’Se on kaikkien tiedossa nyt.’’
’’Toivottavasti he eivät ala heti panikoimaan-’’ Sibe aloitti huolissaan ehtien tuskin lopettaa lauseensa, kun seinäkaiuttimista alkoi raikaa tietokoneen kylmä ja väsynyt ääni:
’’HUOMIO: PANIIKKI. HUOMIO: PANIIKKI. PANDEMIA LEVIÄÄ. TOISTAN: PANDEMIA LEVIÄÄ. P-A-N-D-E-M-I-A. PANIKOIKAA!''
Trixie marssi sanomatta sanaakaan ulos ja heitti matkalla oman raporttilehtiönsä vihaisesti ilmaan niin, että sen valkoiset sivut lentelivät ympäri huonetta.
’’Kissanhiekkapulaa minä tässä vielä kaipasinkin!’’ hän mutisi katkerana tassut taskuissaan. Hän saattoi jo kuulla nyt etäältä kantautuvat tappelujen äänet, kun katit hamstrasivat täyttä päivää kaikkea mahdollista kanttiinista, tapellen jopa kaikkein järjettömimmistä ’’selviytymis’’tarvikkeista... Erityisesti kissanhiekasta.